تنوع سرمایه و تخصیص دارایی: چگونه سرمایه خود را به بهترین شکل مدیریت کنیم
تنوع سرمایه و تخصیص دارایی مفاهیمی‌است که در کاهش پارامترهای خطرناک نقشی اساسی دارند. حتی اگر در سرمایه گذاری تازه وارد باشید، احتمالاً با اصول این کار آشنا هستید زیرا این اصول هزاران سال است که وجود دارند.
تنوع سرمایه و تخصیص دارایی: چگونه سرمایه خود را به بهترین شکل مدیریت کنیم
وقتی صحبت از پول می‌شود، همیشه خطر وجود دارد. هر سرمایه گذاری می‌تواند ضرر داشته باشد. این در حالی است که تورم می‌تواند به آرامی‌پول نقد ذخیره شده را نیز از بین ببرد. در هر صورت ریسک قابل حذف نیست، با این حال می‌توان آن را محدود کرد تا با اهداف سرمایه گذاری خاص یک فرد همسو شود.
در این مقاله به بررسی اجمالی تنوع سرمایه گذاری و تخصیص دارایی به هر کلاس دارایی خواهیم پرداخت. در اینجا نحوه ارتباط این مفاهیم با استراتژیهای مدرن مدیریت پول بررسی می‌شود.
تنوع سرمایه و تخصیص دارایی چیست؟
تنوع سرمایه گذاری و تخصیص دارایی در بسیاری از موارد شبیه به هستند. با این حال هر کدام به جنبه‌های کمی‌متفاوت مدیریت ریسک اشاره دارند.
تنوع سرمایه گذاری را می‌توان برای توصیف استراتژی مدیریت پول استفاده کرد. به طور کلی این استراتژ نحوه توزیع سرمایه بین کلاسهای دارایی در پرتفوی سرمایه گذاری را مشخص می‌کند. از سوی دیگر، تخصیص دارایی را می‌توان میزان سرمایه در نظر گرفته شده برای آن کلاسهای دارایی توصیف کند.
هدف اصلی این استراتژی‌ها به حداکثر رساندن بازده مورد انتظار البته با به حداقل رساندن خطر بالقوه است. به طور معمول، این شامل تعیین مدت زمان سرمایه گذاری، تحمل ریسک و گاهی اوقات در نظر گرفتن شرایط اقتصادی گسترده‌تر است.
به بیان ساده، ایده اصلی در پشت استراتژیهای تنوع سرمایه گذاری و تخصیص دارایی این است که همه تخم مرغ‌های خود را در یک سبد قرار ندهید. ترکیب کلاسهای مختلف دارایی، به ویژه داراییهایی که با هم ارتباط ندارند، موثرترین راه برای ایجاد سبد سرمایه گذاری متعادل است.
آنچه این دو استراتژی را به صورت ترکیبی قدرتمند می‌کند این است که ریسک نه تنها بین طبقات مختلف دارایی توزیع می‌شود بلکه در آن گروه‌های دارایی نیز توزیع می‌شود.
حتی برخی از کارشناسان مالی بر این باورند که تعیین استراتژی تخصیص دارایی ممکن است مهمتر از انتخاب خود سرمایه گذاری‌های فردی باشد.
نظریه سبد سرمایه مدرن
نظریه سبد سرمایه مدرن (MPT) چارچوبی است که این اصول را از طریق یک مدل ریاضی رسمیت می‌بخشد. این مفهوم در مقاله‌ای توسط هری مارکوویتز در سال 1952 منتشر شد. هری مارکوویتز بعداً برای آن جایزه نوبل اقتصاد را دریافت کرد.
دسته‌های اصلی دارایی به صورت‌های متفاوتی حرکت می‌کنند. شرایط بازار باعث می‌شود که یک کلاس خاص دارایی عملکرد خوبی داشته باشد. همین شرایط می‌تواند دلیل عملکرد ضعیف کلاس دارایی دیگری باشد. فرض اصلی این است که اگر یک کلاس دارایی عملکرد کمتری داشته باشد، می‌توان ضررها را توسط کلاس دارایی دیگری که عملکرد خوبی دارد، متعادل کرد.
MPT فرض می‌کند که با ترکیب داراییهای کلاسهای دارایی غیر همبسته، می‌توان نوسانات پرتفوی (سبد سرمایه) را کاهش داد. این امر همچنین باید عملکرد تعدیل شده، مدیریت ریسک را افزایش دهد. شما می‌توانید میزان بازده داراییهای مختلف با ریسک یکسان را بسنجید. طبیعتا اگر دو کلاس دارایی بازده یکسان داشته باشند بهتر آن است که دارایی کم ریسک تر را برگزینید. به بیان ساده، MPT اظهار می‌دارد که ترکیب چند دارایی که با هم ارتباط ندارند در یک سبد سرمایه، کارآمدترین است.
انواع کلاسهای دارایی و استراتژیهای تخصیص
در یک چارچوب معمول تخصیص دارایی، کلاسهای دارایی را می‌توان به روش زیر دسته بندی کرد:
- داراییهای سنتی – سهام، اوراق قرضه و پول نقد.
- داراییهای جایگزین – املاک و مستغلات، کالاها، مشتقات، محصولات بیمه، سهام خصوصی و البته ارزهای دیجیتال.
به طور کلی، دو نوع عمده از استراتژیهای تخصیص دارایی وجود دارد. هر دو با استفاده از فرضیات ذکر شده در سبد سرمایه مدرن (MPT) توصیف می‌شوند: تخصیص استراتژیک دارایی و تخصیص دارایی تاکتیکی.
تخصیص دارایی استراتژیک یک رویکرد سنتی در نظر گرفته می‌شود. این مدل تخصیص دارایی بیشتر برای سبک سرمایه گذاری منفعل مناسب است. اوراق بهادار مبتنی بر این استراتژی فقط در صورت تغییر در تخصیص مورد نظر براساس تغییر در افق زمانی یا مشخصات ریسک سرمایه گذار، متعادل می‌شوند.
تخصیص دارایی تاکتیکی برای سبک‌های فعال‌تر سرمایه گذاری مناسب‌تر است. به سرمایه گذاران این امکان را می‌دهد که سبد سرمایه خود را روی داراییهایی که عملکرد بهتری در بازار دارند متمرکز کنند. این فرض را می‌گیرد که اگر بخشی از بازار عملکرد بهتری داشته باشد، ممکن است به مدت طولانی‌تری از عملکرد خود بهتر باشد. از آنجا که به همان اندازه بر اصول ترسیم شده در MPT استوار است، همچنین امکان ایجاد درجه‌ای از تنوع را فراهم می‌کند.
شایان ذکر است که داراییها برای تأثیرگذاری متنوع لازم نیست کاملاً ازهم گسسته باشند و یا همبستگی معکوس داشته باشند. فقط نیاز دارد که کاملاً با هم ارتباط نداشته باشند.
اعمال تخصیص و تنوع دارایی به یک سبد سرمایه گذاری
بیایید این نمونه‌ها را از طریق سبد سرمایه در نظر بگیریم. یک استراتژی تخصیص دارایی ممکن است تعیین کند که سبد سرمایه باید بین کلاسهای مختلف دارایی تخصیص زیر داشته باشد:
40٪ سهام
30٪ اوراق قرضه
20٪ در ارزهای دیجیتال
10٪ به صورت نقدی
یک استراتژی تنوع سرمایه گذاری می‌تواند حتی ریزتر باشد. مثلاً حاکی از این باشد که از بین 20٪ سرمایه گذاری شده در مجموعه‌های ارزهای دیجیتال:
70 درصد باید به بیت کوین اختصاص یابد
15٪ به ارزهای با حجم بالا یا 10 ارز برتر
10٪ تا به ارزهایی با سرمایه بازار متوسط
5٪ به ارزهای بسیار کوچک
پس از تخصیص داراییها، باید عملکرد سبد سرمایه به طور منظم کنترل و بررسی شود. اگر تخصیص داراییها تغییر کند، ممکن است زمان تعادل مجدد باشد. به معنی خرید و فروش داراییها برای تعادل سبد سرمایه به نسبت مورد نظر شما. این به طور کلی شامل فروش بهترین داراییها و خرید داراییهایی با عملکرد ضعیف است. انتخاب داراییها، البته، کاملاً به استراتژی و اهداف سرمایه گذاری فردی بستگی دارد.
ارزهای دیجیتال در ردیف کلاسهای دارایی هستند. این مدل داراییها می‌توانند بسیار پرخطر تلقی شوند زیرا بخش قابل توجهی به مجموعه‌های رمزگذاری اختصاص یافته است. یک سرمایه گذار با ریسک پذیری کم ممکن است بخواهد دارایی بیشتری را به عنوان مثال به اوراق قرضه اختصاص دهد – یک کلاس دارایی با ریسک بسیار کمتر.
تنوع سرمایه در بازار ارزهای دیجیتال
اصول موجود در این روش‌ها از لحاظ تئوری برای سبد سرمایه مجموعه ارزهای دیجیتال هم ممکن است. با این حال باید در بازار ارزهای دیجیتال نکات مهمتری را مد نظر قرار داد. بازار ارزهای دیجیتال با حرکت قیمت بیت کوین ارتباط زیادی دارد. این تنوع سرمایه را به یک کار غیر منطقی تبدیل می‌کند. چگونه می‌توان سبدی از داراییهای بدون همبستگی از داراییهایی که بسیار مرتبط هستند ایجاد کرد؟
در بعضی مواقع، آلتکوین‌‌‌های خاص ممکن است ارتباط کمتری با بیت کوین نشان دهند. معامله گران ریزبین می‌توانند از این مزیت استفاده کنند. با این حال، بازار معمولاً به شیوه‌ای ادامه نمی‌یابد که بطور مداوم یک دارایی دیجیتال این خاصیت را داشته باشد. شما نمی‌توانید مانند استراتژیهای مشابه در بازارهای سنتی در دراز مدت از این شیوه استفاده کنید.
با این وجود می‌توان امید داشت که پس از بلوغ بازار، یک رویکرد سیستماتیک تر برای ایجاد تنوع در مجموعه ارزهای دیجیتال امکان پذیر شود. بدون شک بازار تا آن زمان باید مسیری طولانی را طی کند.
مشکلات مربوط به تخصیص دارایی
تخصیص دارایی یک تکنیک غیر قابل انکار و قدرتمند است. با این حال برخی از استراتژیهای تخصیص دارایی ممکن است برای برخی از سرمایه گذاران و سرمایه‌ها مناسب نباشد.
طراحی یک برنامه می‌تواند نسبتاً ساده باشد، اما کلید یک استراتژی خوب برای تخصیص دارایی، اجرای آن است. اگر سرمایه گذار نتواند تعصبات خود را کنار بگذارد، ممکن است اثر بخشی پرتفوی تضعیف شود.
مشکل بالقوه دیگر ناشی از دشواری تخمین میزان تحمل ریسک سرمایه گذار است. هنگامی‌که نتایج پس از یک دوره مشخص شروع می‌شود، سرمایه گذار ممکن است متوجه شود که خطر کمتری (یا حتی بیشتر) می‌خواهد.
صحبت پایانی
تخصیص و تنوع دارایی مفاهیم اساسی مدیریت ریسک است که از هزاران سال پیش وجود داشته است. آنها همچنین یکی از مفاهیم اصلی در پشت استراتژیهای مدرن مدیریت اوراق بهادار هستند.
هدف اصلی از تدوین استراتژی تخصیص دارایی به حداکثر رساندن بازده مورد انتظار و در عین حال به حداقل رساندن ریسک است. توزیع ریسک بین طبقات دارایی ممکن است کارایی پرتفوی را افزایش دهد.
از آنجا که بازارها بسیار با بیت کوین در ارتباط هستند، استراتژیهای تخصیص دارایی باید با احتیاط در سرمایه ارز دیجیتال اعمال شوند.
